Sławcie usta

W czwartkowy wieczór czas zatrzymuje się jakby oniemiały ze zdumienia. Ta  „pożegnalna wieczerza”, na którą zaprasza nas Jezus, streszcza w sobie całe Jego ziemskie życie. Jego ogołocenie z boskiego sposobu istnienia, wywłaszczenie ze wszystkiego w bezgranicznym posłuszeństwie wypełnia się w umywaniu nóg Apostołom i nam wszystkim, którzy się tam gromadzimy. Pieśni śpiewane w ten dzień zapraszają nas, byśmy sławili Pana za Ciało i Krew, za Dary nieskończone, a także byśmy mieli odwagę pozostać w Ogrodzie Oliwnym i modlić się razem z cierpiącym Jezusem, który cały powierza się Ojcu. W Piątkowe popołudnie Liturgia prowadzi nas aż pod Krzyż - nowe Drzewo Życia, tron Chrystusa Króla i znak naszego zbawienia. Wsłuchujemy się w lament Matki Pana i patrzymy w pokrwawioną twarz Mistrza, aby dostrzec w Jego spojrzeniu przebaczenie. Kiedy wcielone Słowo umiera na krzyżu, wówczas zapada takie milczenie, w którym każde słowo traci jakikolwiek sens.