W oku cyklonu

Podejmując powołanie apostolskie, jesteśmy prowadzeni do samego centrum wydarzeń, stajemy niejako w samym środku cyklonu świata, gdzie nie ulegamy jego zamętowi, ale doświadczamy paradoksalnie ciszy. W oku cyklonu wiatr nie wieje, panuje cisza. Ta czwarta strefa, jak ją zwykli nazywać znawcy, jest pozornie bardzo bliska zupełnie odmiennej strefie zero, będącej na zewnątrz zawirowania, gdzie również jest zewnętrzny spokój. W oku cyklonu jest przestrzeń doświadczenia najgłębszego miejsca ludzkiego spotkania z Bogiem, dokonującego się w zawierusze życia rozpędzonego i naszpikowanego różnorodnymi potrzebami docierającymi każdego dnia jakby na nowo. Umiejętność odnalezienia w tym jarmarku wspomnianej strefy czwartej stanowi tajemnicę życia zintegrowanego, zespolonego, spójnego, jednym słowem życia na miarę µ?????? – monachos – mnicha, pustelnika. Zidentyfikowanie tej przestrzeni dokonuje się znów poprzez cierpliwe trwanie w ciszy i samotności na modlitwie przed Bogiem.