Św Diadoch z Fotyki Pisma ascetyczne

Przyszło mu żyć w trudnym czasie najazdów barbarzyńskich na Stary Epir. W latach 467-474 jego stolica biskupia i okoliczne miasta zostały najechane i złupione przez Wandalów pod wodzą Genzeryka. Konsekwencje tego najazdu Diadoch odczuł na własnej skórze – na podstawie pośrednich świadectw historycznych można przypuszczać, że w tym czasie wraz z kilkoma ważnymi osobistościami Epiru został porwany przez barbarzyńców i wywieziony do północnej Afryki. Niektórzy wskazują nawet na Kartaginę jako miejsce docelowe jego zsyłki. Wiktor z Wity w dziele Dzieje prześladowania Kościoła w Afryce przez Wandalów wymienia w prologu Diadocha jako „wielkiego arcykapłana, godnego wszelkiej chwały, od którego pochodzi bardzo wiele pomników katolickiego dogmatu, słowem wyrażonych, świecących jak gwiazdy”, utożsamiając go w następnych wersach z mistrzem i duchowym ojcem Eugeniusza z Kartaginy (480-505).